Laten we eerlijk zijn: ondernemen is sowieso al geen makkelijke weg. Of je nou een dijk van een cv hebt, tonnen op de bank, of — zoals ik — dagelijks leeft met fysieke grenzen, het blijft gewoon hard werken.
Ik onderneem met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH), chronische pijn door verklevingen én een stoma. Mooie bingo, toch? Toch is dat voor mij nooit een reden geweest om te stoppen met bouwen aan mijn bedrijf. Misschien een reden om het anders aan te pakken, ja. Maar stoppen? Dat staat niet in mijn woordenboek.
Waar anderen misschien de deur uit stappen en direct volle bak gas kunnen geven, moet ik soms eerst even schakelen. Luisteren naar mijn lijf, m’n dag slim indelen, en vooral: prioriteiten stellen. Dat betekent niet minder ambitie, maar wel bewuster werken.
En weet je wat het mooie is? Juist dat heeft me als ondernemer sterker gemaakt. Ik weet dat ik mijn energie niet kan verspillen aan ruis. Als fotograaf (en eigenlijk gewoon als mens) heeft dat me geleerd om te focussen op wat echt telt: persoonlijke aandacht voor mijn klanten, kwaliteit boven kwantiteit, en eerlijk zijn over wat wel en niet kan.
Want ja, soms kan iets gewoon niet. Dan zegt mijn lijf: “Mark, vandaag even niet.” Vroeger voelde dat als falen. Nu weet ik: dat is geen zwakte, dat is wijsheid. Liever een klant die iets langer wacht op het beste resultaat, dan half werk afleveren omdat ik mezelf voorbij wil lopen.
Mijn beperking bepaalt mijn route, maar niet mijn bestemming. Ondernemen met een beperking vraagt misschien wat meer creativiteit, geduld en doorzettingsvermogen — maar laten we eerlijk zijn, zijn dat niet precies de ingrediënten van ondernemerschap?
Dus voor iedereen die zichzelf soms afvraagt of het wel kan, met een hobbelige weg: ja, het kan. Misschien niet zoals bij de buren, misschien niet binnen het boekje, maar zeker wel op jouw eigen manier.
En voor mij? Mijn weg loopt niet altijd recht, en dat is prima. Want elke bocht maakt het uitzicht net weer even interessanter.
Reactie plaatsen
Reacties